şəkk

is. <ər.> Bir şeyin gerçəkliyinə, doğruluğuna şübhə etmə; şübhə, güman, zənn. Leyli dedi: – Çün sənə şəkkim var; Məcnun isən, eylə halın izhar. F.. Əziz balalar!. . Sizin bizdən xoşbəxt olmağınıza heç şəkk yoxdur. N. N.. <Hacı Osman:> Vəli kişinin qoçaq olmasına şəkkin yoxdur ki, Cavad bəy? N. V.. Şəkdən çıxartmaq – inandırmaq, şübhə üçün arada yer qoymamaq, şəkk-şübhədən qurtarmaq, inandırmaq. <Seyid Əhməd Seyid Səmədə:> Andına inanıram. Amma gərək bir şeyə də and içib, məni dürüst şəkdən çıxarasan. Ə. H.. Şəkdən çıxmaq – bax şəkk-şübhədən çıxmaq. Şəkkə düşmək – özündə şübhə doğmaq, şübhə eləmək, şübhə altına almaq. <Dərviş> mənim şəkkə düşməmi anladı. A. D.. Mətbəxdəki arvadlar qara çadraya bürünmüş qadını gördükdə, şəkkə düşmüş və cürbəcür fikirlər irəli sürməyə başlamışdılar. T. Ş. S.. Şəkk eləmək (etmək) – bir işin doğruluğuna, həqiqiliyinə, gerçəkliyinə inanmamaq, şübhə etmək. <Səməd kişi:> Xeyr, xeyr, əstəğfürullah elə, Allahın hünərinə şəkk eləmə. T. Ş. S.. Bu elə hikmətli çarə idi ki, şəkk eləməyə heç kəsin cürəti çatmırdı. S. Rəh.. Şəkk gətirmək – bax şəkkə düşmək. Sən mənim sözümə heç gətirmə şəkk; Bizim evlərdə də gəl görün tək-tək. M. P. V.. <Qəhrəman:> Rəhmətliyin qızı, sən də şəkk gətirirsən? S. R..